No cure No pay of No pay No cure?!

Laten we eens teruggaan naar de betekenis van ‘No cure No pay’. Op Wikipedia staat het volgende:

“No cure no pay” is Engels voor 'geen oplossing geen betaling': hiermee wordt bedoeld dat een dienstverlener slechts wordt betaald als hij de dienst tot een goed einde heeft gebracht. In feite is er bij “no cure no pay” sprake van een resultaatverplichting, dit in tegenstelling tot een inspanningsverplichting”.
*Bron Wikipedia

In het laatste woord (inspanningsverplichting) schuilt mijns inziens de kern van recruitment. Natuurlijk telt het resultaat. Echter dit is een logisch gevolg van de juiste inspanning.
Ik zeg altijd; iets wat niets kost vertegenwoordigd ook geen waarde. Als een opdrachtgever niet bereid is te betalen voor inspanning gedurende het lopende proces moet je je afvragen hoe serieus deze partij jouw expertise neemt. Heeft deze opdrachtgever wel vertrouwen in jou en jouw kennis en kunde?

Vertrouwen is de basis van een goede samenwerking. Het vertrouwen dat de opdrachtgever jou geeft dat jij de persoon bent voor de job en het vertrouwen dat jij de opdrachtgever geeft om de opdracht tot een goed einde te brengen. Anders is er in mijn ogen geen basis om samen te werken. Vaak geven opdrachtgevers aan dat ze meerdere recruitment partijen inschakelen om zo de kans op succesvolle invulling van de vacature te vergroten. Vandaar dat ze willen werken op ‘No cure, No pay’ basis. In het ‘ouderwetse kaartenbak tijdperk’ zou dit nog te begrijpen zijn. Iedereen had toen zijn eigen lokale netwerk. In het huidige digitale internet tijdperk met legio mogelijkheden van vacaturebanken, Linkedin en social media is deze gedachte echter achterhaald. Recruitment is veranderd van ‘post and pray’, naar headhunting en actief zoeken naar en benaderen van kandidaten. Dit vergt een hoop (digitale) kennis, kunde en inspanning.

Omdat opdrachtgevers niet dagelijks bezig zijn met recruitment is men hiervan vaak niet op de hoogte en valt dit dan ook niet te verwijten. Uitleg hoe de huidige recruitment markt in elkaar steekt en werkt, is vaak een ‘eye-opener’. Mijn advies, ga hierover in gesprek en geef uitleg, hierdoor ontstaat begrip en vertrouwen. Wat weer de basis vormt voor een succesvolle samenwerking.

Indien de opdrachtgever bereid is te betalen aan de voorkant van het proces ontstaat er ‘commitment’ over en weer. Dit is een psychologisch iets. Stel er hoeft niets betaald te worden aan het begin van een recruitment proces en de vacature ligt bij meerdere bureaus, dan is dit commitment zelden of nooit aanwezig. Enkele voorbeelden waar het vaak fout gaat bij ‘No cure, No pay’:

• Kandidaten worden door meerdere partijen uit de markt benaderd. Dit zorgt alleen maar voor onduidelijkheid en frustratie bij zowel kandidaten, recruitment bureaus en opdrachtgever.
• Opdrachtgever denkt niet goed genoeg na of een vacature wel echt nodig is. Met als gevolg slechte communicatie en als ergste na enkele weken intrekken van de vacature.
• Omdat er meerdere partijen meekijken wil je vaak niet met de naam van het bedrijf naar buiten treden. Hierdoor zijn potentiele kandidaten minder geïnteresseerd om te reageren en is de kans op succesvolle invulling een stuk kleiner.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, met het geven van praktijk voorbeelden die het kwalitatieve recruitment proces en dus succesvol invullen van de vacature niet ten goede komen.

Wat ik met mijn blog wil onderstrepen is dat zowel opdrachtgever alsook opdrachtnemer voordeel hebben indien er aan de voorkant al, bijvoorbeeld een ‘startfee’, wordt betaald. Recruitment is niet even ‘een la opentrekken’ en meteen een aantal kwalitatief hoogwaardige CV’s tevoorschijn toveren die geschikt zijn voor de vacature.

Goede recruiters zijn schaars en recruitment is een intensief en complex proces dat veel kennis, ervaring en investering (in geld en inspanning) vraagt. Hier mag voor betaald worden. Óók in het voortraject. Of te wel: “No pay, No cure”!